In steeds meer gemeenten woedt een debat over de voorrang die statushouders krijgen bij het toewijzen van huurwoningen. Opvallend is dat een veelgebruikt argument om die voorrang te handhaven, hol blijkt. Gemeenten vrezen voor een provinciale boete, maar die is nog nooit opgelegd.

Source: ’19 jaar wachten op huurhuis Amsterdam’

“Wel is het zo dat elke gemeente een bepaalde hoeveelheid statushouders moet huisvesten. Als een gemeente dat quotum niet haalt, mag de provincie de kosten verhalen die gemaakt moeten worden om deze mensen alsnog te huisvesten in bijvoorbeeld een andere gemeente of een asielzoekerscentrum. Die ’boete’ is echter nog nooit opgelegd.”

Overleg, vergaderen, discussiëren, stemmingmakerij via de media, polderen, leuteren, misleiden. Het blijft, en daar zorgt men wel voor, gissen naar wat er nu werkelijk geldt of afgesproken is. Men weet blijkbaar zelf niet eens meer of discriminatie via boetes wordt afgedwongen of niet, en als er dan al verhaal van de extra kosten mogelijk is, wordt die “boete” niet opgelegd. Ze doen maar wat, maken ons wijs dat er maatregelen tegen gemeente worden getroffen die zich niet aan de dictaten houden en vervolgens doen ze dan ook weer niets. Net zoiets als de ooit ingevoerde taaleisen bij uitkeringen. Ze zijn er wel, maar worden gewoonweg niet toegepast. Dan komt er nog zo’n pipo met de volgende uitspraak: “Ook wij vinden dat statushouders een huis moeten kunnen krijgen. Maar niet dat ze voorrang moeten krijgen op bijvoorbeeld alleenstaande moeders met kinderen.” Waarom maakt deze Pommetje Horlepiep niet de vergelijking met mensen die hun volledige inkomen langdurig via werk verdienen? Dát is naar onze mening de enige categorie mensen die bij voorkeur in aanmerking zou moeten komen voor toewijzing… -DGZ-