Bron: Unieke kans | Columns | Telegraaf.nl
Vakbonden zijn nou eenmaal van nature steeds “links-rood progressief” en hebben meegewerkt aan de huidige wantoestanden op de werkvloer, waarbij je je mag afvragen in hoeverre een kantooromgeving tot deze categorie behoort. Dergelijke situaties ontstaan wanneer je bureaucraten, volgestopt met ideologisch systeemvoer, zonder enige kijk op het ware gebeuren -de praktijk dus- laat meebeslissen. En in deze praktijk zien we dat werkgevers (in de regel uitzendclubs) vrijwel geen geschikte kandidaten meer kunnen vinden voor het “vieze” werk en er vaak alleen nog maar kneuzen kunnen worden ingezet die op hun beurt de gevolgen van die veroorzaakte wanverhoudingen automatisch doorschuiven naar de onderbetaalde mensen die in feite de kar trekken. Dit is geen leuterverhaal. We zitten namelijk middenin een productieve sector en zien een werkvloer langzaam veranderen in een soort sociale werkplaats voor allerlei ongeschikt volk dat, om welke reden dan ook, “iets bij wil verdienen” of er een hobby van schijnt te maken om van de ene flexbaan naar de andere te huppelen. Deze hele discussie heeft dan ook weinig tot niets te maken met flexwerk of flexibilisering van de arbeidsmarkt, maar veel eerder met allerlei gekweekte vormen van gelijkheid, die (nogmaals) in de praktijk niet(!) bestaan. Geen enkele werkgever laat zijn “kroonjuwelen” zomaar vertrekken. Die vertrekken vanzelf als ze het spuugzat zijn om de kolen voor een leger minderbedeelde onkundigen en ongeschikten, dat bij de gratie van weer een nieuwe ideologie een baantje moet hebben, uit het vuur te moeten halen… -DGZ-